Autostopem przez południe Islandii

Do swojej wymarzonej podróży nie przygotowywałam się zbyt dużo. Wyobrażałam to sobie inaczej - przestudiuję kilka przewodników, przeczytam jak najwięcej wpisów na blogach. Wyszło jednak tak, że nie miałam czasu i mogłam szukać informacji o Islandii tylko przy okazji - jedząc śniadanie przed pracą, jadąc trzy przystanki tramwajem albo wracając pociągiem z moich krakowskich studiów. M. nawet kupił przewodnik z Lonely Planet (którego w sumie nie lubiliśmy, bo według autorów wszystko było dramatic lub most dramatic), ale czytaliśmy go więcej podczas podróży niż przed nią.

Przed wodospadem Seljalandsfoss

Niesamowita wyspa

Jednak w czasie rozmów ze spotykanymi na trasie ludźmi przekonaliśmy się, że wiemy całkiem sporo. A to zarówno pomagało, jak i przeszkadzało. Dlaczego? Na wyspie nieco mniejszej niż Bułgaria jest tyle do zobaczenia, że bardzo trudno podjąć decyzję, gdzie pojechać. Wcale nie dziwiliśmy się naszym kierowcom, którzy co jakiś czas zatrzymywali samochody, żeby zrobić zdjęcie pięknemu krajobrazowi. W każdym samochodzie jechaliśmy z twarzami przylepionymi do okien (oczywiście nie cały czas, bo chcieliśmy rozmawiać z naszymi międzynarodowymi towarzyszami). Islandzki krajobraz zachwycał różnorodnością. W trakcie piętnastu minut drogi widoki za oknem potrafiły się zmienić kilka razy! Jednego dnia na południu widzieliśmy lodowiec, pola lawy, góry lodowe, wielką rzekę i skalne ściany ze spływającymi po nich wodospadami.

Pole lawy w okolicy Hveragerði

Jaskinia lawowa Raufarholshellir

Ale obiecałam Wam historie z południa! W Hafnarfjörður nie byliśmy zbyt długo, bo to nie miejscowości były głównym celem naszej wyprawy, a natura. Dlatego już pierwszego dnia, chcieliśmy zobaczyć jak najwięcej. Zachłanni podróżowaliśmy i wędrowaliśmy przez kilkanaście godzin. Pierwszym przystankiem była jaskinia lawowa Raufarholshellir. Jednak przed dotarciem tam nie wiedzieliśmy, jak się nazywa, a jedynie tyle, że znajduje się gdzieś przy drodze 39. Moja koleżanka tam była i narysowała nam przed wyjazdem poglądową mapkę. Nasz kierowca nie mówił po angielsku i do dziś nie wiem, jak M. udało się mu wytłumaczyć, gdzie nas zwieźć. Kiedy byliśmy blisko celu nie widzieliśmy jaskini, która - według opisu mojej koleżanki - miała być widoczna z drogi. Ostatecznie zobaczyłam kilka zaparkowanych aut przy wielkiej dziurze. Oto dojechaliśmy do celu. Podziemna miejscówka nas jednak trochę zawiodła, a to dlatego, że... było za ciepło! Na zdjęciu, które wysłała mi koleżanka były lodowe stalaktyty, stalagmity i stalagnaty, a my zobaczyliśmy tylko miejsca po nich. 

 Wewnątrz lawowej jaskini Raufarholshellir

 Gorące źródła w Reyjkjadalur

Po wyjściu z jaskini postanowiliśmy podjeść 2 kilometry do drogi na Hveragerði, które było naszym kolejnym celem tego dnia. Po dłuższym wędrowaniu szybko złapaliśmy na stopa osobówkę, z trójką studentów w środku, co było przykładem na to, że aby zabrać autostopowiczów liczą się chęci, a nie ilość miejsca w samochodzie. Włożyliśmy jeden z naszych wielkich plecaków do bagażnika, drugi leżał na kolanach M., moich i siedzącego obok Francuza. W milej atmosferze dotarliśmy do miejscowości, którą ktoś polecił nam ze względu na gorące źródła w Reyjkjadalur - niesamowitej dolinie. Aby do niej dotrzeć trzeba jechać ulicą Breiðamörk, aż zobaczy się parking i niewielką kawiarnię "Dalakaffi" po prawej stronie. Dalej już tylko ponad trzykilometrowa wędrówka przez góry (nie jest bardzo wymagająco).

Szlak jest malowniczy, bo mija się wodospady, ale największe wrażenie robi unoszący się nad dolinami dym. Nigdy wcześniej nie widziałam dymiących źródeł! Nie mieściło mi się to w głowie. Byłam jeszcze bardziej zadziwiona, kiedy znaleźliśmy się w miejscu, gdzie woda bulgotała i aż wyskakiwała do góry. Wisienką na torcie była gorąca rzeka, która wbrew nazwie jest raczej potokiem. Woda w nim ma chyba z 38 stopni, a siedząc w niej (da się na płasko zanurzyć w całości) osiągnęliśmy idealny stan zrelaksowania i nie chciało nam się stamtąd wychodzić.

Gorąca 'rzeka'

W Hveragerði, ze względu na nagromadzenie źródeł geotermalnych, można zobaczyć dymiące kominy na chodnikach

Islandzka suszona ryba

Kolejny dzień zaplanowaliśmy sobie dość ambitnie (w sumie to cały czas na Islandii podróżowaliśmy jak szaleni po 12 godzin dziennie). Na początek kierowaliśmy się do słynnego gejzera, który znajduje się na najbardziej turystycznej trasie - Golden Circle. Jako pierwszy zabrał nas starszy pan, który przez całą podwózkę milczał, więc wykorzystałam ten czas na rozglądanie się po samochodzie. Był ogromny, miał dwie skórzane kanapy z tyłu, telewizor i kilka miejsc na napoje. W następnym samochodzie rozmawiałam za to bez przerwy, choć mój dialog z jeszcze starszym panem ograniczał się do ’your country is beautiful, very beautiful’, bo tyle mógł zrozumieć. Sam za to opowiedział mi islandzko-angielskim (z naciskiem na ten pierwszy) o swoim synu, córce i jej krowach. W tym czasie M. siedział na tylnim siedzeniu z psem, który (zapewne z radości) ślinił mu się na plecak.

Po pożegnaniu z uroczym staruszkiem zatrzymaliśmy pana - pasjonatę golfa (to ulubiona forma spędzania wolnego czasu Islandczyków). Sport był zdecydowanie jego mocną stroną, bo w przeszłości trenował w reprezentacji swojego kraju w piłce nożnej. Rozmawiało się z nim bardzo miło, a w pewnym momencie poczęstował nas lokalnym przysmakiem - suszoną rybą. Wyglądała jak trociny i ciężko było ją złamać na pół, ale jak ją trochę pożułam w buzi, okazała się całkiem dobra.

 Gejzery i tęcza nad wodospadem Gullfoss

Przy gejzerach mojej pierwsze zaskoczenie było takie, że Stori Geysir (od którego gejzery mają swoją nazwę) nie wyrzuca z siebie wody! Co 10 lub 15 minut robi to natomiast Strokkur, w dodatku w bardzo spektakularny sposób - tworząc chwilową, 20-metrową fontannę.

Stori Geysir 

Po zachwycie gejzerami przyszedł czas na jeszcze większy, który że aż odbebrał mi mowę. Tak pozytywne wrażenie zrobił na mnie Gullfoss, czyli najpopularniejszy wodospad na Isladii.

O swojej podróży po Isladii mam jeszcze dużo do napisania, więc po tych widokach obiecuję Wam ponownie, że ciąg dalszy nastąpi.